Kultura wizualna w dobie terroryzmu

Terroryzm jako zjawisko społeczno-polityczne doczekał się bogatej biblioteczki przeróżnych opracowań, lecz badania nad wizualnymi przedstawieniami terroryzmu nie są już tak popularne, co zważywszy na wpisaną w samą jego istotę spektakularność, może budzić zdziwienie. Kultura wizualna jest najlepszą pożywką zarówno dla wojen prowadzonych przez terrorystów, jak i wojen z terrorem. Walka narracji wizualnych o społeczne uznanie bądź potępienie samych terrorystów (i ich celów) to jeden z najważniejszych obecnie wymiarów polityki. Praca Jacka Zydorowicza stara się wypełnić tę lukę i zaproponować analizę estetyki terroryzmu i wszelkich artefaktów kultury wizualnej, które mają z nim związek. Monografia ta przynależy do nurtu visual culture studies (z niezbyt głębokim ukłonem w kierunku medioznawstwa) i jej głównym tematem jest przedstawienie i krytyczna analiza kulturowych reżimów nadawania znaczenia towarzyszących produkcji, dystrybucji i konsumpcji obrazów medialnych (film, fotografia, działania artystyczne), których źródłem, tematem czy pretekstem jest terroryzm. Rozmaitość form i kontekstów terroryzmu nie ułatwia wyboru konkretnych przykładów i utrudnia analizę, ale autor bardzo trafnie zawęża egzemplifikację do pięciu przypadków (niemiecki RAF, konflikt w Irlandii Północnej, Palestyńczycy, Al-Kaida i ISIS) i ma pomysł na przekonujące ich zuniwersalizowanie. Pytając o obrazy, których punktem odniesienia jest terroryzm, autor zadaje szereg pytań szczegółowych: o zmieniające się strategie i taktyki komunikacji wizualnej terrorystów, o kulturowe konsekwencje tej komunikacji, o polityki obrazowania terroryzmu w mediach i w kulturze artystycznej czy o rolę sztuki we współtworzeniu archiwum terroryzmu.